Πόσο ακόμα θα ζήσεις γιαγιά; - Άλκη Ζέη (Review)

Το βιβλίο "Πόσο ακόμα θα ζήσεις γιαγιά;" της Άλκης Ζέη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο μου άρεσε τόσο πολύ που το τελέιωσα σχεδόν σε μια ημέρα. Μου άρεσε που μάθαινα για τη ζωή της αγαπημένης συγγραφέα των παιδικών μου χρόνων μέσα από τα δικά της λόγια. 

Διαβάζοντάς το θυμήθηκα πόσο πολύ μου αρέσει ο τρόπος που γράφει τα βιβλία της η Άλκη Ζέη.  Με τρόπο άμεσο και ανθρώπινο μας αφηγείται ιστορίες αποκαλυπτικές και πολλές φορές συγκινητικές. Κατάφερα να μάθω πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για τη ζωή της που δε γνώριζα και όλα αυτά μέσα από τη δική της μοναδική αφήγηση. 

Ένα πολύ ωραίο χαρακτηριστικό του βιβλίου ήταν ότι στο τέλος του υπήρχαν και κάποια διηγήματά της, τα οποία δεν είχα ξαναδιαβάσει και μου άρεσε που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία. 

Ανυπομονώ να διαβάσω και το βιβλίο της Με μολύβι φάμπερ νούμερο 2, το οποίο κινέιται στο ίδιο κλίμα. 

Με βάση το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

– Σου έφερα την εφημερίδα.

Ανοίγω τα μάτια. Με πήρε, φαίνεται, ο ύπνος κάτω από τη γλυσίνα.

Από πάνω μου στέκει ένα ψηλό πανέμορφο παλικάρι. Έχει ένα μικρό μούσι και πράσινα μάτια. Μοιάζει σαν να βγήκε από μυθιστόρημα του Σταντάλ. Είναι ο εγγονός μου ο Αντουάν. Πότε μεγάλωσε τόσο;

– Απόψε έχει πανσέληνο, λέει.

Κοιτάζω την εφημερίδα. Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017. Τρομάζω.

Πώς έφτασα ως εδώ. Είχα υποσχεθεί στα παιδιά δεκατρία χρόνια. Αν και μου φαινότανε πάρα πολλά... τότε. Ποιος μου χάρισε γενναιόδωρα άλλα τέσσερα κι ίσως απομένουν και κάποια ρέστα ακόμα;

Κοιτάζω γύρω. Στην άλλη άκρη, κάτω από τη γλυσίνα που ξαναζωντάνεψε όλα αυτά τα χρόνια, στην αυλή του σπιτιού μας στις Μηλιές στο Πήλιο, ένα όμορφο κορίτσι με ξανθά σγουρά μαλλιά και πράσινα μάτια γράφει στον υπολογιστή. Τα λεπτά δάχτυλά της πετάνε σαν φτερά πεταλούδας. Πού εγώ – χτυπώ αργά αργά κάθε γράμμα και πολλές φορές το διπλανό απ’ αυτό που πρέπει. Είναι η εγγονή μου, η Άννα.

Τώρα πια τα εγγόνια μου είναι μεγάλα. Δεν ρωτάνε «πόσο θα ζήσεις ακόμα, γιαγιά;». Μόνο κάνουν σχέδια τι θα κάνουμε του χρόνου στην πανσέληνο.

Αν μου φαινότανε πολλά τα δεκατρία χρόνια, ο ένας χρόνος μοιάζει ακόμα πιο μακρινός.

Δεν λέω τίποτα, τους αγκαλιάζω και τους δυο και χαίρομαι τη στιγμή. Αποδώ και μπρος οι στιγμές μετράνε.

Μπορείτε να διαβάσετε και το σχετικό άρθρο μου για τη ζωή της Άλκη Ζέη εδώ.